تراکتورسازی در آستانه بدل شدن به ویرانه ای است که شاید ساختن دوباره آن کاری بس دشوار و غیر ممکن باشد. این تراکتور به رغم همه مشکلاتش اما باید حفظ شد. کلید قهرمانی این است: ثبات.

حمیدرضا عرب/ به یاد می‌آوریم که تراکتور برای بازگشت به سطح اول فوتبال ایران نیز مرارت های بسیاری در لیگ یک کشید و بعد از 9 سال که بارها تا آستانه صعود به لیگ برتر پیش می‌فت و به دلایل گوناگون از صعود باز می‌ماند سرانجام توانست خود را از بند بازی در لیگ یک خلاص کند و لیگ برتری شود.

نه اینکه لیگ یک فوتبال ایران به لحاظ فنی فاقد ارزش و منزلت باشد اما حق فوتبال تبریز بود که از همان روزهای آغازین پیدایش لیگ برتر یک نماینده داشته باشد و چه تیمی ایده ال تر از تراکتور با آن همه هوادار پرشور که بعد از سال ها این صعود رخ داد و اول تیم آذربایجان را در عالی ترین لیگ فوتبال ایران دیدیم.

تراکتور برای آن صعود متحمل رنج های بسیار شده بود و از خاطر نمی‌رود که همین حرف و حذیث ها در یکی، دو سال مانده به صعود این تیم به لیگ برتر به نقطه اوج رسیده بود و حتی عده ای به این باور رسیده بودند که دسیسه هایی در پس پرده شکل گرفته تا هرگز تراکتور به لیگ برتر نرسد. نظیر همان وقایع حال چند سالی است که در مواجهه با قهرمانی تراکتور شکل گرفته و توهم توطئه و احیانا برنامه ریزی های پشت پرده ای برای ناکام گذاشتن این تیم برای رسیدن به قهرمانی لیگ برتر ایران به نقطه اوج رسیده است. که نمونه بارز آن در لیگ چهاردهم رخ داد. به زمانی که این تصویر در سراسر تبریز تسری یافت که دست هایی تلاش کردند این تیم جام قهرمانی لیگ را به چنگ نباورد. گرچه آن تصمیم سخت گیرانه علیرضا فغانی در مواجهه با آندرانیک تیموریان دربازی با نفت تهران این سناریو را به واقعیت نزدیک می‌کرد اما به واقع آن چه در آن شب تلخ تبریز را از رسیدن به قهرمانی لیگ محروم ساخت نه فغانی بود و نه آن اشتباه مرگباری که توسط پسر تونی اولیویرا به تیم و بعد از آن به کل ورزشگاه تعمیم یافت تا همگان تصور کنند بازی سپاهان به تساوی انجامیده و تراکتور به لطف تفاضل گل قهرمان لیگ شده است.

همه آن حسرت های دامنه دار ناکامی در صعود به لیگ برتر و شب تلخ قهرمانی سپاهان و آن شادی سوخته در ورزشگاه یادگار امام(ره) شهر تبریز ناشی از هیجانات کاذبی بود که همواره در مواجهه با تراکتورسازی وجود داشته و برخی هواداران هم عرصه را برای خود تنگ کرده اند و هم قدرت تصمیم گیری را برای مدیران این باشگاه دشوار نموده اند.

اکنون که به ماجراهای شکست تراکتور مقابل سپیدرود و بعد از آن بخت مقابل پیکان و وقاطع عجیب بعد از آن می‌نگریم بیشتر این باور در ذهن مان تقویت می‌شود که این هیجانات کاذب است که عناوین متعددی را از اول تیم شهر تبریز گرفته است و به واقع اگر فضای آرام تری پیرامون تراکتور وجود داشت و سکوهای کم تنش تری ایجاد می‌شد چه بسا تراکتور سازی روی موج موفقیت های پی در پی قرار می‌گرفت و سال ها در حسرت صعود به لیگ برتر و پیامدش قهرمانی در لیگ برتر فرو نمی‌رفت.

تراکتورسازی با ظرفیت های فنی و مالی مناسب دست کم می‌توانست  یکی، دو سال بعد از صعودش به لیگ برتر جام قهرمانی لیگ را به دست آورد اما سلسله اشتباه های مدیریتی و تصمیم های نه چندان آینده نگرانه در انتخاب سرمربی، مدیر و بازیکنان لطمه های بسیاری به این تیم وارد کرد و در عین حال درفصل جاری نیز همین هیجانات و واکنش های فکر نشده نیز سازمان فکری این تیم را به کلی بر هم زده است.

نگاهی حتی گذرا به تغییرات در این باشگاه به وضوح نشان می‌دهد که در تبریز بی ثباتی موج می‌زند در حالی که اگر تصمیم گیران این باشگاه نگاهی به خواهر خوانده خود باشگاه سپاهان بیندازند در می‌یابند که آنچه موجب قهرمانی های متعدد باشگاه اصفهانی در فوتبال ایران شد ایجاد ثبات مدیریتی و برخوداری از یک اتاق فکر مطلوب در سازمان فوتبال باشگاه سپاهان بود. ویژگی که در این سال ها در تراکتورسازی دیده نشد و هر بار که این باشگاه لیگ را به نیت قهرمانی آغاز کرد، حاشیه ها دامنش  را گرفت تا آن ها از رسیدن به جام قهرمانی باز بمانند.

وقایع تراکتورسازی در سال های اخیر آن جا آزارمان می‌دهد که می‌بینیم این باشگاه با پر عنوان ترین مربی لیگ برتر(امیرقلعه نویی) نیز نمی‌تواند جامی را به دست آورد و حال درعصر جدید هم که زنونی با آن همه هزینه های سرسام آور نیز سعی در تصاحب جام دارد باز هم تراکتورسازی از روی ریل قهرمانی خارج می‌شود و به آنچه مد نظرش است نمی‌رسد.

تراکتور این فصل به لحاظ برخوداری از نیروی انسانی بی گمان بهترین تیم تاریخ این باشگاه است. تیمی که  بهترین های تاریخ فوتبال ایران را یک جا جمع کرد و مربی پرسابقه ای را روی نیمکت خود نشاند؛ هرچند که این مجموعه نیز توفیقی به دست نیاورد و حالا حتی در خطر از دست دادن سهمیه لیگ قهرمانان فصل آتی نیز قرار دارد.

برای این تراکتور اما همچنان می‌شود نسخه قهرمانی نوشت. تراکتور باید از تمام این اتفاقاتی که در سال های اخیر برایش رخ داده درس بگیرد(ازلیگ یک تا بازی با نفت و بازی با سپیدرود وپیکان) و عمیقا از تصمیم های هیجانی دوری کند.

شاکله این تراکتور اگر حفظ شود و هودارانش یاری کنند چه بسا با حفظ همین مجموعه نه تنها قهرمانی در لیگ بلکه قهرمانی در آسیا را هم تجربه کند. این تراکتور بیش ازآنکه بداند ماجرای آن روز اسفبار فروزان در رشت چه بود یا شب بازی با نفت نیازمند یک باز آوری ذهنی و عملی دوباره است؛ ساختن آنچه تا کنون به رغم همه توانایی هایش نداشته است؛ ثبات، آرامش و رویکری منطقی به همه قضایا.

1