او البته استعفای کتبی به باشگاه ارائه نکرد بلکه با انتشار یک پست در اینستاگرام استعفا داد تا باشگاه نتواند از آن استعفا بهره قانونی ببرد. باشگاه هم چاره‌ای جز اعلام حمایت از سرمربی نداشت، چون مالک جدید هنوز متقاضی خرید معرفی می‌شود و بعید است که اختیاری برای تغییرات در تیم داشته باشد. پروژه پخش آب معدنی با شرکت سپیدرود و وعده‌ خودکفایی باشگاه و از این دست حرف‌ها نیز هنوز به جایی نرسیده که متقاضی خرید را صاحب قدرت تصمیم‌گیری کند‌. قرارداد گزاف نظرمحمدی با سپیدرود مهم‌ترین عاملی است که باشگاه را از اخراج او منصرف می‌کند، چون در صورت اخراج، باشگاه موظف به پرداخت مطالبات سرمربی خواهد شد و این یعنی یک زیان ۵۰۰ یا ۶۰۰ میلیونی که برای سپیدرود با توجه به بحران‌های مالی‌اش رقمی سنگین محسوب می‌شود. نکته دیگر اینکه دریافتی‌های نظرمحمدی در دو فصل اخیر دریافتی‌هایی عجیب و غریب بوده. باشگاه سپیدرود به این دلیل که مالکیت مشخصی نداشته، پول‌های ورودی اغلب به دست نظرمحمدی، بهارمست (سرپرست تیم) و یک تدارکاتچی رسیده و محاسبه دریافتی‌ها چندان کار ساده‌ای نیست.
بسیاری از پول‌ها در قالب پاداش در سپیدرود دست به دست شده است. مصداقش اینکه در دوره مالکیت پیشین سپیدرود این بحث هنگام فروش امتیاز تیم مطرح بود که می‌توانند پرداختی‌های باشگاه را به حساب پاداش بنویسند تا مربیان و بازیکنان سپیدرود قرارداد خود را از مالک جدید مطالبه کنند یا می‌توانند پرداختی‌ها را به‌عنوان بخشی از قرارداد منظور کنند تا مالک جدید با انبوهی از بدهی مواجه نباشد. ساختار غلط باشگاه سپیدرود و شفاف نبودن مسائل مالی شائبه‌های بسیاری را پدید آورده است که از پرداختن به آن بدون مستندات قانونی معذوریم‌.
در چنین شرایطی باشگاه چگونه می‌تواند سرمربی را اخراج کند، وقتی حتی روشن نیست که دریافتی‌های سرمربی در دو فصل اخیر چه مبلغی بوده و سرمربی نیز همیشه از بی‌پولی حرف می‌زند‌. نکته عجیب درباره سپیدرود این است که بسیاری از کمک‌های دولتی و غیردولتی به سپیدرود، به حساب سرمربی و سپس به حساب تدارکاتچی باشگاه واریز شده و این پرسش وجود دارد که چگونه یک باشگاه لیگ برتری سیستم مالی شفافی ندارد؟ در چنین شرایطی بازیکنان تیم چه بسا حق دارند به اتفاقات تیم خود با تردید نگاه کنند و تماشاگران نیز نگران بی‌ساختار بودن باشگاه باشند. همیشه در چنین شرایطی هستند کسانی که اداره تیم به همین شیوه بی‌حساب را دوست دارند و حتی مانع واگذاری تیم می‌شوند، اگرچه در ظاهر اظهار نگرانی می‌کنند که چرا مالک یا حامی مالی قدرتمندی پیدا نمی‌شود‌.
در فوتبال رشت گرایش عجیبی وجود دارد تا تیم‌ها آشفته اداره شوند. این مدل تیمداری را در داماش نیز دیده بودیم‌. پس از فاش شدن اختلاس سه هزار میلیاردی مالک پیشین داماش، امیر عابدینی در چند فصل باشگاه داماش را با معادلاتی عجیب اداره کرد و سرانجام کوهی از بدهی باقی گذاشت و از فوتبال رشت رفت. بازیکنان داماش هنوز مطالبات آن سال‌ها را دریافت نکرده‌اند و شکایت‌های آنها نیز در فدراسیون فوتبال به جایی نمی‌رسد. داماش عابدینی در واقع وجود خارجی ندارد که پاسخگوی طلبکاران باشد. (تیمی که تحت عنوان داماش از رشت در لیگ دسته دوم بازی می‌کند، هیچ ارتباطی به آن داماش ندارد و فقط نامش را از آن وام گرفته است.) به فردای سپیدرود که نگاه کنیم چه بسا داماش دیگری را ببینیم که هیچ کس پاسخگوی طلبکاران نخواهد بود چون مالکان تیم مسوولیت‌های قانونی شفافی در مقابل بدهی‌ها ندارند.
علی نظرمحمدی بهترین گزینه برای این سپیدرود است‌. او می‌داند در این آب گل‌آلود چگونه باید مربیگری کرد و می‌داند چگونه می‌توان وارد کارزار بحران اقتصادی چنین تیمی شد‌. علی نظرمحمدی فقط سرمربی سپیدرود نیست. او نقشی فراتر برای خود ساخته و در معادلات باشگاه دخالت می‌کند. به طور مثال در جلسه واگذاری باشگاه شرکت می‌کند، حضوری خارج از عرف مربیگری. وقتی چنین نقشی را برای خود دست و پا می‌کند، چگونه مالک جدید می‌تواند درباره کادر فنی تصمیم آزادانه و درست بگیرد؟
مدیرکل ورزش و جوانان گیلان پیش از هر کاری برای سپیدرود باید ساختاری برای این تیم پدید بیاورد اما در این زمینه اقدام موثری ندیده‌ایم. تشکیل هیأت مدیره برای سپیدرود نیز به اتفاق تازه‌ای منجر نشده و هرگز نفهمیدیم مسوولیت‌ها و اختیارات هیأت مدیره چیست. در چنین مهلکه‌ای علی نظرمحمدی بهترین گزینه برای سپیدرود است، یک مربی که شیفته همین شیوه اداره تیم است، اگرچه در هر مصاحبه گله می‌کند و از بحران‌های باشگاه می‌نالد.