بعد از اتفاقاتی که در دو دیدار پرسپولیس و سپاهان در آزادی و نقش‌جهان رخ داده و بی‌نظمی‌هایی که در فینال جام حذفی وجود داشت، خیلی از مخالفان حضور زنان در ورزشگاه‌ها بار دیگر، بی‌نظمی‌ها و خشونت‌های ورزشگاه را توجیه مناسبی برای ممانعت از ورود زنان به ورزشگاه‌ها می دانند. آن‌ها معتقدند که ورزشگاه جای زنان نیست. همین موضوع اتفاقاً روی پروسه ورود زنان به ورزشگاه برای تماشای بازی تدارکاتی ایران – سوریه تأثیرگذار شد.
ماجرا از این قرار بود که بلیت‌های بازی ایران - سوریه از طریق وبسایت فدراسیون فوتبال و به قیمت 1000 ریال (100 تومان) انجام شد و افرادی که در ساعت‌های اولیه اقدام به خرید بلیت کرده بودند، متوجه شدند که برای خرید بلیت گزینه‌ای فعال است که متقاضیان می‌توانند جنسیت خود را پیش از خرید بلیت مشخص کنند و به همین ترتیب امکان خرید بلیت برای زنان فراهم است.
همین موضوع باعث شد که زنان علاقمند به حضور در ورزشگاه و تماشای بازی ایران – سوریه، بلیت بازی را خریداری کنند و برای اطلاع‌رسانی به سایر علاقمندان، تصاویر بلیت‌های خریداری شده خود را در صفحات مجازی بگذارند. خیلی زود اما فدراسیون فوتبال گزینه زنان را از صفحه خرید بلیت حذف کرد و مبلغ بلیت زنان را به حساب آن‌ها برگرداند تا مشخص شود که قرار نیست سکوهای ورزشگاه آزادی در این بازی هم پذیرای زنان باشند.
ماجرایی مشابه شهریور 96. در چهاردهمین روز این ماه قرار بود تیم ملی فوتبال ایران در آخرین بازی انتخابی جام جهانی در ورزشگاه آزادی به مصاف سوریه برود. از 3 روز مانده به بازی تعدادی از زنان اعلام کردند که گزینه زن در سایت فروش بلیت فدراسیون فعال است و آن‌ها موفق شده‌اند بلیت بازی ایران و سوریه را خریداری کنند.
ساعاتی بعد اما مدیر حراست فدراسیون فوتبال ایران اعلام کرد که چیزی تغییر نکرده و زنان ایرانی همچنان حق دیدن بازی فوتبال در ورزشگاه‌ها را ندارند. بر اساس اظهارات بعدی مقامات فدراسیون فوتبال و شرکت فروش بلیت، نمایش گزینه زن در سامانه خرید بلیت تنها یک اشتباه فنی بوده و نه تجدیدنظر در یک قانون نانوشته مبنی بر ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه.
البته آنچه در آن ایام بحث ورود زنان به ورزشگاه را موازات صعود ایران به جام جهانی در صدر اخبار رسانه‌های موافق و مخالف نشاند تنها خرید بلیت بازی از سوی زنان علاقه‌مند به فوتبال و یا انتشار خبر موافقت وزیر ورزش با این موضوع و حضور 3 نماینده زن در مجلس برای دیدن بازی نبود.
تصاویر سکوهای آزادی هنگام بازی ایران و سوریه نشان می‌داد که تعدادی زن در ورزشگاه آزادی حضور دارند. این زنان اما ایرانی نبودند. آن‌ها زنان سوری بودند که آزادانه تیم ملی کشورشان که درگیر جنگ داخلی بود را برای صعود به جام جهانی تشویق می‌کردند. فیلم و تصاویر بعدی ابعاد ماجرا را بیشتر نشان داد. وقتی مشخص شد که در میان زنان سوری تعدادی بدون پوشش سر که خط قرمز مسئولان ایران است در ورزشگاه بودند، در حالی که در همان ساعت، شماری از زنان ایرانی بلیت به دست و با رعایت پوشش متعارف در ایران پشت درهای آزادی اجازه ورود می‌خواستند. زنانی که در نهایت با برخوردهای خشن به سمت خروجی‌های منتهی به اتوبان ورزشگاه رانده شدند.
حالا 18 ماه بعد از ماجرا بازهم تاریخ تکرار شده است. 18 ماهی که تعدادی از زنان برای دور زدن این قانون نانوشته با استفاده از گریم‌های مردانه در شهرهای مختلف ایران بارها خود را به سکوهای ورزشگاه رسانده و تیم‌های موردعلاقه‌شان را تشویق کرده‌اند. این زنان و تمام علاقمندانی که طی سال‌های گذشته با تبعیضی آشکار از حق ورود به ورزشگاه محروم مانده‌اند منتظر پاسخ سوالاتی هستند که در حال حاضر باید از سوی مسئولان فدراسیون فوتبال بیان شود.
حالا این سوال مطرح است که آیا قرار است بازهم توضیحاتی مانند اشتباه فنی و کتمان و کم تعداد نشان دادن تعداد زنانی که بلیت بازی را خریداری کرده‌اند حقوق نیمی از جمعیت کشور را نادیده بگیرند؟
مگر نهم دی‌ماه 97 یعنی حدود 5 ماه قبل مسعود سلطانی‌فرد، وزیر ورزش و جوانان ایران اعلام نکرد که کلیه زیرساخت از ورودی مجزا تا امکانات دیگر و شرایط فرهنگی و شرعی برای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها فراهم است؟
چرا فدراسیون فوتبال که در سال‌های گذشته بارها با اولتیماتوم فیفا مبنی بر محرومیت فوتبال ایران به دلیل ممنوعیت تماشای فوتبال برای زنان مواجه بوده حاضر نمی‌شود در یک بازی دوستانه بخشی از استادیوم را به‌طور آزادانه در اختیار زنان قرار دهد؟ آن هم در شرایطی که درهای ورزشگاه همچنان به روی هواداران زن تیم حریف بسته نیست.
2 - 750