محمد نوری‌فر / ۱- اجازه بدهید در یک عصر دلپذیر، پس از گلباران تیمی که مجید جلالی ساخته، یک نکته را بدون تعارف با وینفرد شفر درمیان بگذاریم. این استقلال تقویت‌شده نیم‌فصل دوم به چیزی جز قهرمانی نباید فکر کند. تماشای این استقلال -از شفر و فرهاد مجیدی گرفته تا خریدهای مناسب در نیم‌فصل و مهره‌های ارزشمندی که در زمین حضور داشتند یا مصدوم هستند- چنین توقعی را به وجود می‌آورد. فرصتی برای بهانه‌های تازه نیست. این استقلال می‌تواند و باید بتواند.
---
۲- گلزنی که باشگاه استقلال برای خریدش بیش از سه میلیارد تومان هزینه کرده باید بازی کند، گل بزند و این کار خوب را هر هفته تکرار کند اما چرا بعد از گلزنی ساکت بود و شادی نکرد؟! گیرم که تعدادی از هواداران استقلال در نیم‌فصل اول به او اعتراض کرده باشند یا شفر به اندازه کافی قدر مرتضی را نمی‌دانست اما اکنون دلیلی وجود ندارد که تبریزی بخواهد با سکوتش، کینه آن روزها را یادآور شود.
[تبریزی بعد از بازی دلیلی را برای شادی نکردنش مطرح کرده که خوشحالی او در گل‌های دوم و سوم و چهارم برخلاف این ادعا بود.]
---
۳- فرشید باقری احتمالا خودش نمی‌داند که چقدر برای تیم شفر مهره ارزشمندی است. اگر او چنین برداشتی از نقش ویژه‌اش داشت، زمانی که تیم سه بر صفر پیش بود، با خطای هند بی‌دلیل یک کارت زرد مفت نمی‌گرفت و خبر بد اینکه فرشید محروم شد و بازی به شدت مهم مقابل تراکتورسازی در تبریز را از دست داد. یکی از کارکردهای کمیته انضباطی باشگاه استقلال برخورد با این موارد است. نتیجه بازی تبریز می‌تواند بر قهرمانی احتمالی تیم استقلال اثرگذار باشد و به همین خاطر بی‌دلیل نباید این خطا را نادیده گرفت.
---
۴- دو دقیقه بیشتر طول نکشید تا ایسما به هواداران استقلال ثابت کند که الحاجی گرو نیست و برای اثبات توانایی‌هایش نیازی به فرصت زیاد ندارد. البته هنوز زود است که فکر کنیم مهاجمی بهتر از تیام به استقلال آمده اما حداقل اینکه دومین خرید خارجی خطیر و فتحی (اولی، طارق همام) فعلا شبیه نویمایر و گرو نیست.
---
