ایران ورزشی آنلاین / افشین رضاپور - روزنامه‌نگار و مربی بسکتبال / ایران از بازی‌های آسیایی جاکارتا یک مدال دیگر می‌خواهد. جنسش طلا. با سه برنز و یک نقره در بازی‌هایی به قدمت ٦٧ سال، نوبت به مدال طلایی رسیده است که انتظار داریم شنبه در پایان بازی ایران و چین بر گردن بسکتبالیست‌ها انداخته شود.
زمانی که مجوز حضور در بازی‌های آسیایی تهران به دست چینی‌ها رسید، چشم بادامی‌های بسکتبالیست، پیش از شروع رسمی بازی‌ها به ایران آمده بودند، هر چند مسافرت آنها با حادثه غم انگیز غرق شدن مسعود ماهتابانی(ستاره سابق و مربی تیم ملی بسکتبال) در آب‌های خزر مصادف شده بود اما مردان بسکتبال آن روزگار در تیم های مختلف، ۴ از ۶ مسابقه تدارکاتی با چینی ها را بردند. یکی از شکست‌های چینی‌ها مربوط می‌شد به بازی دو تیم ایران و چین در سالن ۲۵ شهریور اصفهان که ۶۹ بر ۵۷ به ملی‌پوشان ما باختند. بدون اردوهایی که به شکل امروزی داریم یا انبوه بازی‌های رسمی و غیررسمی که برای تیم‌های ملی برگزار می‌شود.
انقلاب و بعد جنگ ایران و عراق در مقابل طرح‌های اقتصادی پشت درهای بسته چین و نمایش توسعه ورزش این کشور در بازی های ۱۹۹۰ پکن، بین بسکتبال ما و آنها فاصله انداخت. زورآزمایی دوباره ما با چینی‌ها در دهه ۸۰ شمسی با رده‌های پایه شروع شد و یک سال قبل از المپیک ۲۰۰۸ پکن، دومین سهمیه المپیکی تاریخ بسکتبال‌مان را زمانی گرفتیم که بالاتر از چینی‌ها روی سکوی قهرمانی آسیا ایستادیم. شیرین‌ترین برد بسکتبال ایران مقابل چین در جام ملت های ۲۰۰۹ بود که در خاک چین پیروز شدیم و قهرمانی آسیا را تکرار کردیم. در این سال‌ها چند بار هم باختیم، مثل نیمه نهایی ۲۰۱۵ که تاوانش را با نرفتن به المپیک ۲۰۱۶ دادیم. چینی‌ها در همین المپیک بود که نهمین حضور پیاپی خودشان را تجربه کردند.
چین در عرصه بازی‌های ملی ۱۲ سال است از دست بسکتبال ایران خواب راحت ندارد. ستاره هایی مثل ژی ژی، یائومینگ، جیان لیان و... افتخارات زیادی برای بسکتبال چین خلق کردند و امروز پرچم به دست ژو کی (جو چی) افتاده است و سیل جمعیتی از بسکتبال چین که سودای رفتن به NBA در سر دارند. لیگ چین سرتر و کارآمدتر از لیگ بسکتبال ایران و به شکلی کاملا تجاری و حرفه‌ای درآمده است اما در عرصه بازی‌های ملی همچنان ما هستیم که جلوی ترکتازی آنها قرار داریم، حالا بخواهد تیم قرمزشان باشد یا آبی و یا تلفیقی از هر دوی آنها.
برای حامد حدادی و صمد نیکخواه بهرامی که شاید این آخرین دوره بازی‌های آسیایی آنها باشد، انگیزه اصلی خود بازی‌های آسیایی است و طلایی که در آلبوم افتخارات هر دو خالی است. حامد، کابوس چینی‌هاست و صمد در لیگ چین به اندازه‌ای خوب بازی کرده که فردا بازیکنان حریف به تجربه و تکنیک او احترام بگذارند. در کنار این دو، بازیکنانی با ۸ تا ۱۲ سال سابقه بازی ملی در تیم‌های ایران، خواب بازیکنان حریف را با سودای NBA در سر آشفته می‌کنند.
از بازی‌های آسیایی ۱۹۵۱ که دست کمال مشحون به سبد می‌خورد و عموصلبی پرتاب کننده توپ‌های راه دور بود تا برنزی که آیدین نیکخواه بهرامی و دوستان از بازی‌های دوحه آوردند، از یک لحظه غفلت در بازی‌های گوانگجو که هر چه بود سومین برنز تاریخ بازی‌ها را نصیب‌مان کرد تا نقره بازی های ۴ سال پیش که ثانیه پایانی طلا را پیشکش کره میزبان کردیم، در اجتماع خاطرات ماست و حالا به خاطر بیاوریم پشت اولین فینال ایران و چین، تاریخ ۶۷ ساله بسکتبال ما در بازی‌های آسیایی نهان است و طلایی که حالا با این تیم خوب از درازنای تاریخ به ما چشمک می‌زند.
12✅
