ایران ورزشی آنلاین / تمام آن صحنه‌هایی که غلامپور شادی عمیقش را با پریدن روی کول دایی نشان می‌داد، آن صحنه‌هایی که خیال می‌کردیم اغراق است. همه‌ی آنها را به یاد بیاوریم و به درکی برسیم از یک دوستی عمیق. علی دایی حتی وقتی سرمربی پرسپولیس شد، انتقادات را تحویل نگرفت یا به جان خرید و دوست استقلالی‌اش را به مربی پرسپولیس تبدیل کرد. ماندن پای رفاقت و درک موقعیت‌های یک دوست دیرپا، همان چیزی است که برای دایی از فوتبال مهم‌تر بود.
بعد از بازی پرهیاهوی نفت-استقلال، وسط آن‌همه جنجال، حواس دایی بود که پیروزی تیمش را به خانواده غلامپور و به سیاوش، پسر رفیقش تقدیم کند. سیاوش با یک بیماری می‌جنگد و دایی در میانه‌ی حاشیه‌های بازی، متنِ زندگی را از خاطر نمی‌برد.
به این دوستی عمیق، به این رفاقت جانانه احترام بگذاریم و این احساس میان دایی و غلامپور را دوست بداریم. ممنون آقای دایی که رفاقت را نیک می‌شناسی. دوستی شما تماشایی‌تر از فوتبال بود.
